bugün durdum düşündüm ne zamandır yazmıyordum buralara bir şeyler demek ki dedim sevince sevdiğine canlı kanlı dökülüyormuş tüm güzel sözler buraya yazacak kelimeler bırakmıyormuş insana eskiden o kadar kederli ve buhranlı durumlardaydım ki hep yazasım vardı içimi dökesim çünkü içimi dökecek kimsem yoktu avuçlarına yüzümü sığdıracağım kimsem yoktu şimdi saçlarında kaybolduğum omzu ile boynu arasında(…)
Herkesin her 10 kasım da yaptığı gibi bir fotoğrafla bir videoyla bir sözle sosyal medyada bir paylaşım yaparak seni anamazdım Atam… Çünkü içimde hep hayattaymış-sın gibi sana anlatacaklarım var benim… Cahillikle büyük bir savaş veriyoruz, kulaktan dolma bilgilerle yaşanıyor artık Senin hatıralarının bulunduğu parti ve düşünce kuruluşları senin adını kullanarak yıllar içinde kendinden olmayanları(…)
Oldum olası sevemedim kişisel gelişim kitaplarını, iki cümle okuduktan sonra sıkılan, gerilen bir yapıya sahibim… mesela şöyle hissediyorum kendimi, karşımda boş konuşan ve susturamadığım bir insan varmış gibi… Kendi yaşanmışlıklarıyla yazılan cümlelerle, diğer insanlara toplumsal genellemeler üzerinden anlatılan yazı topluluğu, fikir karmaşasına karşıydım çünkü hep… doğduğum günden beri etrafımda dönen dünyayı gözlemleyerek, girdiğim ortamları çözümleyerek,(…)
sonradan hep son dan sonra gelir aklımız başımıza çünkü son yaşanır son dan sonra aradan geçen zamanla anlaşılır her şey son aradan geçince akıl sonradan gelir aklımız başımıza son dan son yaşandıktan sonra
Ne zamandır suskunum ve bir o kadar da dile gelen karamsar kelimelere sahibim ve ne kadar karamsar ise cümleler o kadar yazmak istememem ama bu seferde suskunluk ağır bastıkça iç yorgunluğum artmakta sonra tam yorulduğun anda durup dinlenirsin il gördüğün güzel yerde amaç yenilenmektir tam o anda ben yorulduğumu tam anlamazken bulut gibi sis(…)
tek cümledir hayatımın özeti beni duygulardan uzak tutun kendi kendime o kadar çok kaldım ki en ufak his kırıntısında dağılıp saçmalamaya başlar haldeyim bu kadar zayıf olduğum ve bilip düzeltemediğim tek zaafım işte o kadar eksiğimki uzun yıllardan gelen alışılmış yalnızlık acınası bir beceriksizlik ve sonsuzluk gibi gelen sona giden yolun yalnızlığı bıkmışlık anlamsızlık tükenmişlik(…)
(Şarkı notu:””o koca umut tepesinin üstesinden gelmeye çalışıyorum bir amaç&yön uğruna “”) yine ……. yine mi…. evet yine… kaçışım başlıyor, iç hesaplaşmalarım, ne kadar yorgun olduğumu farkediyorum sonra yorgunum ve gitgide yoruluyorum sonra kapımı çalıyor üşengeçlik ve boşvermişlik… sonra hafif bir algı… geleceği çiziyor kafasında yok ya diyor olmaz salla gitsin… sonra başlamadan biten(…)
Herkesin her 10 kasım da yaptığı gibi
bir fotoğrafla
bir videoyla
bir sözle
sosyal medyada bir paylaşım yaparak seni anamazdım Atam…
Çünkü içimde hep hayattaymış-sın gibi sana anlatacaklarım var benim…
Cahillikle büyük bir savaş veriyoruz, kulaktan dolma bilgilerle yaşanıyor artık
Senin hatıralarının bulunduğu parti ve düşünce kuruluşları senin adını kullanarak yıllar içinde kendinden olmayanları ezdiler, adını lekelediler ve şimdi bir kindar nesil çıktı ortaya…
oysa seni putlaştırmak yerine senin fikirlerini yaşatsalardı
senin heykelini dikmek yerine senin düşüncelerini gerçekleştirecek ilim irfan yuvaları kursalardı
senin üzerinden başkalarını ezmek yerine, dışlamak yerine senin olgularını anlatacak eğitim ve kültür yapıları oluştursalardı
vatanı senin ismin üzerinden sevmek yerine, senin “Ey Türk Gençliği” diye başladığın kelimelerin cümlelerin üzerinden sevselerdi bu vatanı
yani seni anlasalardı ve seni anlatsalardı
seni anlamak yerine seni kullandı dünden bugüne tüm insanlar
ve bugünden yarına yine senin adını kullanarak cahiliyete sebep olup sürdürecekler…
şuan herkes bir kurtarıcı bekliyor Atam
ama sen zaten beklenen kurtarıcıydın ve bize bu vatanı kurtaracak tüm ilim, irfan, fikir ve bilgiyi bırakıp gittin…
gözleri kör insan silsilesi bir görebilse aslında
kurtarıcı senin izinde hepimizin olduğunu bir anlaya bilse
o zaman Türkiye değil yeniden dünyaya barış getiren bir ulus olabilirdik.
Bu dünya ve bu vatan gerçekten huzurla mutlu
tebessümle ve medeni yaşanabilecek bir yer haline gelebilirdi.
Ben Atam senin izinde
kendimce ilerlemeye çaba sarfediyorum.
senin fikir ve önderliğinde
bir beden bir isim olarak değil
bir bilge olarak örnek alıyorum.
Kayseri’ye senin izini senin adını anmadan bırakacağım… çünkü sen adının anılmasını değil fikrinin yaşamasını önemsersin…
ve bende senin izinde ismimi değil fikirlerimi bırakıp son nefesime kadar savaşacağım…
burada kısa kesiyorum Atam artık okumuyor kimse
ama içimi biliyorsun ya sen
sonsuza dek…
Oldum olası sevemedim kişisel gelişim kitaplarını, iki cümle okuduktan sonra sıkılan, gerilen bir yapıya sahibim…
mesela şöyle hissediyorum kendimi, karşımda boş konuşan ve susturamadığım bir insan varmış gibi…
Kendi yaşanmışlıklarıyla yazılan cümlelerle, diğer insanlara toplumsal genellemeler üzerinden anlatılan yazı topluluğu, fikir karmaşasına karşıydım çünkü hep…
doğduğum günden beri etrafımda dönen dünyayı gözlemleyerek, girdiğim ortamları çözümleyerek, toplumsal olgular, teknolojik gelişmeler yani dünyanın bir insan gibi olgunlaşma süresinde yaşanılan öğretilerden ders çıkarma eğilimim var…
Bu eğilim süresince asıl öğreti bana anlatılan değil, kendi yaşanmışlıklarımı analiz etmemle oluştu…
çünkü hayata her insan farklı bakar…
size bir başkası tarafından sunulan her fikir, her tecrübe aslında kendi kişisel gelişiminizin içerisine eklenen bir fikir tohumudur…
toprağa atılan tohumlar belli süre sonra filizlenir, bizlere atılan fikir tohumları işte böyle yavaşça filizlenir…
bilinçaltımıza toplumsal ve kişisel olgularla atılan tohumlarla fikir sahibi oluruz…
Kendi kişiliğimizde bu tohumların hangilerinin filizlendiği’ne bağlı olarak oluşur…
oysa deneysel yöntemlerle fikir tohumlarını bizlerin bulması gerekmektedir ve kendi kişiliğimizin tarlasına bizzat kendimiz tarafından ekilmelidir…
hayatımda kişisel gelişim olarak 2(iki) kitabı sevmişim ve okumuşumdur.
birincisi “S.ktir et”
Hayatım boyunca argo kültüründen uzak durdum. Öğretmen çocuğusun, kibar olmalısın, efendi olmalısın, örnek olmalısın, saygın olmalısın falan… filan…
üniversite yıllarına geldiğimde anladım ki hayatta senin bir olay karşısında en doğal, en rahatlatıcı, en içten tepkin “hasss.ktir” olabiliyor…
Bu kitabın satılmasının en temel nedeni bastırılmış, ayıp olarak sunulmuş “s.ktir” kelimesinin aleni bize sunulmasıdır. insanlar çünkü bastırılmış duygularına yönelirler…
Kitaba gelirsek, adı üstünde gözünü açıp kapayıncaya kadar geçen süreçte yaşadığın hayatın aslında boş olduğunu, “çok ta şeeey yapmamak lazım’ın” göz önüne çıkmış hali… yani “yaşa gitsin işte bu dünyaya gelmişsin ne takıyorsun, takma, salla gitsin” diyor bize…
ve her ne kadar bencil düşünceye yönlendirse de ona da geleneksel cevapların dışına çıkarak, ruhu rahatlatıcı bir tepkiyle “s.tit et” diyor…
bende bu kitap üzerine daha fazla konuşmak istemiyorum zaten ee o halde “s.tir edip” yoluma diğer kitapla devam edeyim…
Başucu kitabının anlamını bilenler için söylüyorum bu kitap benim başucu kitabımdır…
alışıla gelmiş kişisel gelişim kitaplarından farklı olduğunu dünya çapında sahip olduğu ünden anlayabiliriz zaten…
topluma güzel bir başkaldırı…
kendi içine yönelmenin anlamını…
umutsuzluğa düştüğümüzde savaşmanın ki insanın kendi ile savaşması, kendi düşüncesine hükmetmesinin zorluğu hepimizce aşikardır…
ve her ne kadar başarı yada kahramanlık seviyesine ulaşalım, yüzyıllardır olan toplumun hep aynı olacağını ama oluşturduğumuz farklılıklarla en azından vicdanı rahat birey olarak kalacağımızın yegane özetidir. (not: eklenmiş dördüncü bölüme göre yorumlanmıştır.)
diğer başucu kitabım olan ve bana göre değerli bir kitap olan montaigne-denemeler’den yola çıkarak
hayat boyu güncellenen bir kitap, hayat boyu değişen fikir demek…
insan devamlı gelişim içinde…
gelişimin olduğu yerde anlatılar ve öğretilerden ziyade yaşanmışlıklar ile kendi iç yolculuğunuz ile bulduğunuz yol asıl olan yoldur…
kendini bilmek asıl mutluluktur en mutsuz anlarınızda bile size sunulan…
var olan hayatların anlatıları ve öğretilerinden ders alalım tabi ki ama kendi hayatımızı kendimizle öğrenelim…
bir başkasının veya bir toplumun direttiği görünmez fikir tohumlarının yeşermesine izin vermeden kendi tohumumuzla kendi fikir tarlalarımızı ekelim…
düşünmeyi düşünmemeye çalışırken düşünceyle düşünmeme savaşları içinde düşünmemeye endekslenip düşünmeye bırakılan düşünceye hüküm sürülemeyen düşünmeli ama ne düşünüldüğünün farkında bile olunmayan düşünülmeyen ama düşünülmüş gibi geçen düşünceli saatler.
sonuç aç kendine bir dizi
unut her şeyi
sonuç
aralıksız izlenmiş 6 bölüm #narcos dizisi
sonra uyku
bu kaçışlar ne kadar sürecek bilinmez
eskiden kitap okurdum düşünmemek için
sonra dizi filme bıraktı kendine düşünmeme savaşlarım
şimdi gezme tozma yollarda bulma
ama yollar tedavi etti beni
çünkü düşüncemi yönlendirebiliyordum
düşünceye hüküm sürdükçe
daha güzel düşünmeye başladım
ama ya yolda değilsem!!!
işte sorun burada başlıyor
yol beni iyileştiriyor
21 saat süren van gölü ekspresi ile yapılan yalnız yolculuk
içim nedense sıkıntılı
hani dedim ya çok içen biri değilim
böyle oturup hüzünlü şarkılar dinleyip
bi kaç duble rakı içerken kederle oturmak
kederle susmak kederle kederli şarkılar dinlemek istiyorum
bana şuan lazım bir sahil kasabası
bir mavi deniz ve gökyüzü
hafif kızıl gün batımı
tablo gibi bir görüntü ve kederli içimle
şimdi karşımda kar taneleri değil
keder yüklü rakı taneleri yağıyor
tane tane kederlerle
ve sordu bana
—-gitmeler neden….
gitmelere alışığız biz o yüzden kendinle kendince
—Alışık mısın neden
öyle tabi alışığız çünkü
çok insan geldi geçti en az 1500 öğrenci geldi gitti
üniversitedekiler geldi gitti
akrabalar şehir değiştirdi geldi gitti
eski mahalledekiler geldi gitti
tiyatro yaptım askerlik yaptım
geldi gitti
gezdim gezdiğim yerdekiler geldi gitti
kısmen hayatımıza girenler oldu
onlarda geldi gitti
yani insanlar gelirler giderler
yapman gereken güzellikleri al
hoş anıları koy kenara
kötülere takılma kötüleri umursama
kendinle kendinle yaşa güzelce
hayat bile geliyor ve gidiyor günden güne tükeniyor
yyaşadım demek için anılar gerek anıların kadar yaşarsın hayatta
o yüzden kendinle kendince