tek cümledir hayatımın özeti
beni duygulardan uzak tutun
kendi kendime o kadar çok kaldım ki
en ufak his kırıntısında dağılıp saçmalamaya başlar haldeyim
bu kadar zayıf olduğum ve bilip düzeltemediğim tek zaafım işte
o kadar eksiğimki
uzun yıllardan gelen alışılmış yalnızlık
acınası bir beceriksizlik
ve sonsuzluk gibi gelen sona giden yolun yalnızlığı
bıkmışlık
anlamsızlık
tükenmişlik
hissizlik
ama içinde hissizliğin tezatı aşırı hislilik
çünkü
eksiğim…
hissediyorum
ve
eriyorum…
sustum…
(Şarkı notu:””o koca umut tepesinin üstesinden gelmeye çalışıyorum
bir amaç&yön uğruna “”)
yine
…….
yine mi….
evet yine…
kaçışım başlıyor,
iç hesaplaşmalarım,
ne kadar yorgun olduğumu farkediyorum sonra
yorgunum
ve gitgide yoruluyorum
sonra kapımı çalıyor üşengeçlik ve boşvermişlik…
sonra hafif bir algı…
geleceği çiziyor kafasında
yok ya diyor olmaz salla gitsin…
sonra başlamadan biten bir savaş….
sonra diyor
en iyisi yalnız yürümek
kendini alıp gitmek
kaçmak diyor yine içine doğru saklanmak
susuyor..
susarken konuşan tek şey müziklerim oluyor…
iyi ki diyorum
iyiki müziklerim var..
yol müziklerim…
ve tekrar susuyor
kendimi yıldızlara bırakıyorum…
geceye salıyorum
ve kenara bir şarkı bırakıyorum
bu hatırayı da kenara saklamak için ve hatırlatması için
yine geldiler
çokta keyifsizler
böyle tadları tuzları yok
düşünceler düşünmeler düşüncesizlikler
düşünmeyi düşünmemeye çalışırken düşünceyle düşünmeme savaşları içinde düşünmemeye endekslenip düşünmeye bırakılan düşünceye hüküm sürülemeyen düşünmeli ama ne düşünüldüğünün farkında bile olunmayan düşünülmeyen ama düşünülmüş gibi geçen düşünceli saatler.
sonuç aç kendine bir dizi
unut her şeyi
sonuç
aralıksız izlenmiş 6 bölüm #narcos dizisi
sonra uyku
bu kaçışlar ne kadar sürecek bilinmez
eskiden kitap okurdum düşünmemek için
sonra dizi filme bıraktı kendine düşünmeme savaşlarım
şimdi gezme tozma yollarda bulma
ama yollar tedavi etti beni
çünkü düşüncemi yönlendirebiliyordum
düşünceye hüküm sürdükçe
daha güzel düşünmeye başladım
ama ya yolda değilsem!!!
işte sorun burada başlıyor
yol beni iyileştiriyor
21 saat süren van gölü ekspresi ile yapılan yalnız yolculuk
gezilen 3 ülke
69 şehir
otobüsler
trenler
uçaklar
yürüyüşler
en çok da yürüyüşleri sevdim
bir gün de katedilen 25 km yollar
her defasında kaybolunan
nereye gittiğini bilmediğin yollar
ve yeni şeyler görme arzusu
arasokaklarda kaybolmak
ormanda kaybolmak
kendinde kaybolmak
kayboluşlarında
sokakta bulunan bir güzelliği
ormanda çıkılan zirvede görünen manzara
kendinde bulduğun güzellikler
aslında kaybolmak karamsarlığa bağlanmamalıydı
kaybolmak kendini keşfedişti tekrardan
bende buldum kendimi
her yola çıktığımda
şimdi ise
8-5 haftanın 6 günü zoraki hayat
ve sonrasına sıkıştırılmış kurtuluş çabaları
ve soru şu bu dünya da niye varız
bence biz yaşamayı çok yanlış anladık
fakat anlatacağım seviye de insan kalmadı şimdi
önce dünyaya sustuk
sonra insanlara sustuk
en son kendimize
ölürkende kelimelerimize sustuk
ben şu an son evredeyim
ölürsem
susacak kelimelerim
direniyorum hala
çünkü anlatacaklarım var.
benden kalacak tek miras
o yüzden
başladım yeniden yazmaya…
oğuzhan abdi oğuz
dışarda kar yağıyor
beyazlar içerisinde dünya
çevrem beyazlar içerisinde
ben yorgun ben bitik ben yitik
içim nedense sıkıntılı
hani dedim ya çok içen biri değilim
böyle oturup hüzünlü şarkılar dinleyip
bi kaç duble rakı içerken kederle oturmak
kederle susmak kederle kederli şarkılar dinlemek istiyorum
bana şuan lazım bir sahil kasabası
bir mavi deniz ve gökyüzü
hafif kızıl gün batımı
tablo gibi bir görüntü ve kederli içimle
şimdi karşımda kar taneleri değil
keder yüklü rakı taneleri yağıyor
tane tane kederlerle
ve sordu bana
—-gitmeler neden….
gitmelere alışığız biz 
o yüzden kendinle kendince
—Alışık mısın neden
öyle tabi alışığız çünkü
çok insan geldi geçti en az 1500 öğrenci geldi gitti
üniversitedekiler geldi gitti
akrabalar şehir değiştirdi geldi gitti
eski mahalledekiler geldi gitti
tiyatro yaptım askerlik yaptım
geldi gitti
gezdim gezdiğim yerdekiler geldi gitti
kısmen hayatımıza girenler oldu
onlarda geldi gitti
yani insanlar gelirler giderler
yapman gereken güzellikleri al
hoş anıları koy kenara
kötülere takılma kötüleri umursama
kendinle kendinle yaşa güzelce
hayat bile geliyor ve gidiyor günden güne tükeniyor
yyaşadım demek için anılar gerek anıların kadar yaşarsın hayatta
ya yapmayın şöyle
bir an umut verip
daha umudu içime sindirmeye çalışırken
tüm karabasan korkularımın
tüm melankolik gecelerimin
tüm kendimi yollara verip
düşünceyle geçen km’lerce yolun
sonu yokmuşcasına içimde açtığı acıya
bıraktırmayın kendimi
neden diye
sormaktan yoruldum
duvar ördüm
duvarları yıktınız
şimdi zırh ördürmeyin bana
dünyadan lanet ettirmeyin
kalbimiz çocuk
kalbimiz temiz
kalbimiz sevgiye aaç
sadece sevseniz çok mu zor
benimde kalbim var….
susuyorum
duygusuzluğum
umursamazlığım had safhada
diyorum ki
lan ne güzel değiştir
demir gibi oldun
etkilemiyor hiçbirşey seni
duvar gibisin
sonra bir çift göz sevgi gösteriyor
temkinli ilerliyorsun
bakıyorsun bazı şeyler olacak gibi
bir anda yıkılıyor duvarlar
o demir gibi iç
gidiyor bırakmak istercesine kendini bir damla gözyaşına yolculuk ediyor
henüz düşmüyor ama
ama
içim acıyor yine
içimi açtıkça
neden uzaklaşıyor
adımlar geri gidiyor…
yoruldum patron
yoruldum
içim acıyor.
İçimize bakmamız yeterliydi
Bakamadık
Senin fikirlerine hayat verdikçe
Senin izinde ilerledikçe
Seni yaşatacaktık
Bilemedik.
Bir heykel yada bir vücut aradık
bekledik senden sonra
Ama hepimizin
Ata Türk
olduğunu göremedik
Anlayamadık
Geriye gittikçe ülkemiz
Uzaklaştıkça medeniyetten
Seni daha iyi görüyoruz
Biliyorum ki
Akılda
Fikirde
İlimde
Bilimde
Toprakta
Tabiatta
Nereye baksam
Senden bir parça
Çünkü hepimiz
Ata Türk’üz
İzinde…
Ve cahillik
günden düne
ilerledikçe
Seni daha iyi anlıyoruz…
@oguzhanabdioguz
@etkinlikayseri
30 yıldır yaşıyorum 30 yıldır atamadım şu buhranları. an ve an gelen hayatın neresindeyim lan ben derdi
bir an durup düşünüp napıyorum oğlum ben durumu.
bir an bakıp hayatımda kim var diyip
kalabalık içinde yalnız kalmış hissiyatı.
ve an ve an sus oğlum konuşma lan konuşma dedim sana içini açma kelimelere dökme sus hissetme düşünme görme yapma etme sus oğlum sus bastırışları kendime
kendimce …
aşırı yalnızlık içeren ama bir o kadar aşırı kalabalık bir hayat benimkisi
aşırı aktiflik içinde olan ama aşırı sakinlik isteyen bir hayat benimkisi
aşırı bir köşe de kendince yaşamak isteyim aşırı herkes tarafından dile gelen bir hayat benimkisi
aşırı bir ben olan ama aşırı bir benden uzak kendimden uzak bir hayat benimkisi
yorgunluk had safhada
can sıkıntısı
varlığına şükrettiklerim var etrafımda
ama neden bu yetmez dediğimiz duygular
çok mu filmlerin etkisinde kaldık
aşkı bize neden en gerekli temel taş olarak sundular bize
eksikliğini en çok hissettiğim sevgi elini tutacağım biri neden oluyor…
birde o el kenetlenecek el bulamayınca neden kendim eksikmişim gibi
düşünmekten yorulup kendimi düşünmemeye sevk edecek her işe el atıp
sonra tekrar anlık boşluklarda tekrar düşünmek
daha ne kadar kendimi meşgul edebilirim
daha ne akdar kendimi dışarı atıp
kendimden kaçabilirim
bilmiyorum
içimi de açmak istemiyorum
açamıyorumda zaten
ne zaman konuşsa gözlerim
ışık ve aydınlık olarak gördüklerim
karanlık göz bebeklerine dönüşüyor karşımda
korkularım var
korkuyorum
en çok bu buhranlardan
bazen boktan yaşıyoruz lan diyorum kendime
bazen hiçbir anlamı yok diyorum
bazen başardığım işler ve hayatıma giren kazandığım hayatları görünce oğlum yaşamak gibisi yok diyorum
bazen gezip gördükçe her gördüğüm yerde o ilk heyecan ve oğlum hayat beeee diyorum kendime
lan yine yaşıyorsun diyorum
sonra gittiğim yerlerde kaldığım yerlerde gece çöküyor
dalga sesi rüzgar sesi ağaçların yapraklarının sesi bulutlar yıldızlar ay ışığı derken
kendimi düşüncelere bırakıyorum
bir müziğin ritmine bırakıyorum
bir bakıyorum lan ne boktan hayat
ne anlamsız hayat
çok karışığım
çok karman çormanım
bu gidişler bu kaçışlar bu savaş nereye kadar
oysa sadece beklediğim birinin içimi görmesi içimde beni bulması ve çıkarıp kendi yüreğini koyması kurtarması bir nebze
bulması birisinin beni
ama sonra diyorum işte iyiki yalnızlık var
sonra diyorum işte kim uğraşacak
sonra diyorum işte ya ben onun içini göremezsem
tek taraflılık çift taraflılık hayatlar şartlar ıdılar vıdılar
diyorum sonra sus
sus lan sus
sus artık konuşma
düğşünceler susun
kelimeler dökülmeyin susun
açma içini oğlum
her şey güllük gülistanlık de gitsin
gören sansın hayatı sen yaşıyorsun
yaptığın işlerle başarılarınla artistlen oğlum diyorum
sus diyorum susmuyor
kendime kendimce düşüncelerle
beynimi yiyorum
kendi yalnızlığıma hapsolasım var yine
yalnızlığa adayasım var hayatı
çünkü ne zaman açsam içimi
ne zaman dökülse kelimelerim
içim oluyor hep Hiç’im
aslında bir hiç’im kimsenin olmadım birşeyi
kendimin olamadığım gibi
sus lan sus
konuşma
yeme beynimi sus
anlatma kendini
bırak hayat böyle işte
attın adımı ilerliyorsun sona doğru
bırak gelsin son
sen sus
sus lan sus
…….
sssuuuuuuuusssss
Hayat yüzyıllardır var olan bir yapı
ve insanlarla dolu dünyanın süre gelen sistem derdi
herkesin birlikte yaşaması için birbirine benzemeye başladığı yapı
ama dostum öyle olmuyor işte
benzeyerek birbirimize
farklılıklarımızı
düşünce yetimizi
farklı görüşleri kaybediyoruz işte
amaç kendin olup başkalarıyla yaşamayı bilmektir aslında…
Hayatın en rezil en rüsva zamanlarında yaşamak düştü bize de işte
insanların yüzlerinden milyon tane sahtelik akıyor.
ve bizler
kanmasak da sahteliklere
tiksinerek tükeniyoruz iki yüzlü yapıdan.
tabi her şey en başından başlıyor.
kendi olmaktan korkan insan silsilesi hakim bizde
toplumca karakterini bulamayan insanlar etrafımızda
kendi iç yolculuğunu yapamamış
onun bunun sözüyle kendine şekil veren
özenti duyduklarını taklit eden
sistemin kölesi
insancıklar
acıma yada aşağılama değil benimki
olan bu sadece
ve gün geçtikçe
daha da kötüleşiyor her şey
birbirinin benzeri hayatlar
farklılıkların tükendiği
farklı olanın garipsendiği
benim için
her bu düşüncelere kapıldığımda
tek ilacım
yol
yola çıkmak
öyle yanında birileriyle değil
tek başına
bilinmeze yürümek
çünkü
insan kimsesizliğin de bulur asıl kendini
hala bu dünya ile
kafamdaki dünya arasında
uçurumlar var
ve yoruluyorum gün geçtikçe
içim
uzun zamandır
Hiç’im
şimdi
tüm yazılarım da kendime notum oldu
iki cümlemden biri
değişmeyeceğim oldu
ama değiştim
çok hemde
içimde çocuk felan da kalmadı
bildiğin
içim asırlık çınar oldu
bilgi birikim hırla dolu
akıl fikir dersen hala yerinde
ama o çınarı bulup
o bilgilere ulaşacak insan yok
bir tabiatın ortasında
bir başına
etrafındaki birkaç yere
gölge ediyorsun
o da mizacımızdan işte
neyse
yine atlıyoruz daldan dala
gerçi iki kelam edelim diye başladık söze
iki kelam ettik
geldik sona
çünkü bilirim
sıkılıyor insan
bir müddet sonra
dinlemektende
eee bende sıkılıyorum yani
yazmaktan da
ne de olsa
içimizi ne zaman açsak
kaybettik
Hiç olduk….
@oguzhanabdioguz