30 yıldır yaşıyorum 30 yıldır atamadım şu buhranları. an ve an gelen hayatın neresindeyim lan ben derdi
bir an durup düşünüp napıyorum oğlum ben durumu.
bir an bakıp hayatımda kim var diyip
kalabalık içinde yalnız kalmış hissiyatı.
ve an ve an sus oğlum konuşma lan konuşma dedim sana içini açma kelimelere dökme sus hissetme düşünme görme yapma etme sus oğlum sus bastırışları kendime
kendimce …
aşırı yalnızlık içeren ama bir o kadar aşırı kalabalık bir hayat benimkisi
aşırı aktiflik içinde olan ama aşırı sakinlik isteyen bir hayat benimkisi
aşırı bir köşe de kendince yaşamak isteyim aşırı herkes tarafından dile gelen bir hayat benimkisi
aşırı bir ben olan ama aşırı bir benden uzak kendimden uzak bir hayat benimkisi
yorgunluk had safhada
can sıkıntısı
varlığına şükrettiklerim var etrafımda
ama neden bu yetmez dediğimiz duygular
çok mu filmlerin etkisinde kaldık
aşkı bize neden en gerekli temel taş olarak sundular bize
eksikliğini en çok hissettiğim sevgi elini tutacağım biri neden oluyor…
birde o el kenetlenecek el bulamayınca neden kendim eksikmişim gibi
düşünmekten yorulup kendimi düşünmemeye sevk edecek her işe el atıp
sonra tekrar anlık boşluklarda tekrar düşünmek
daha ne kadar kendimi meşgul edebilirim
daha ne akdar kendimi dışarı atıp
kendimden kaçabilirim
bilmiyorum
içimi de açmak istemiyorum
açamıyorumda zaten
ne zaman konuşsa gözlerim
ışık ve aydınlık olarak gördüklerim
karanlık göz bebeklerine dönüşüyor karşımda
korkularım var
korkuyorum
en çok bu buhranlardan
bazen boktan yaşıyoruz lan diyorum kendime
bazen hiçbir anlamı yok diyorum
bazen başardığım işler ve hayatıma giren kazandığım hayatları görünce oğlum yaşamak gibisi yok diyorum
bazen gezip gördükçe her gördüğüm yerde o ilk heyecan ve oğlum hayat beeee diyorum kendime
lan yine yaşıyorsun diyorum
sonra gittiğim yerlerde kaldığım yerlerde gece çöküyor
dalga sesi rüzgar sesi ağaçların yapraklarının sesi bulutlar yıldızlar ay ışığı derken
kendimi düşüncelere bırakıyorum
bir müziğin ritmine bırakıyorum
bir bakıyorum lan ne boktan hayat
ne anlamsız hayat
çok karışığım
çok karman çormanım
bu gidişler bu kaçışlar bu savaş nereye kadar
oysa sadece beklediğim birinin içimi görmesi içimde beni bulması ve çıkarıp kendi yüreğini koyması kurtarması bir nebze
bulması birisinin beni
ama sonra diyorum işte iyiki yalnızlık var
sonra diyorum işte kim uğraşacak
sonra diyorum işte ya ben onun içini göremezsem
tek taraflılık çift taraflılık hayatlar şartlar ıdılar vıdılar
diyorum sonra sus
sus lan sus
sus artık konuşma
düğşünceler susun
kelimeler dökülmeyin susun
açma içini oğlum
her şey güllük gülistanlık de gitsin
gören sansın hayatı sen yaşıyorsun
yaptığın işlerle başarılarınla artistlen oğlum diyorum
sus diyorum susmuyor
kendime kendimce düşüncelerle
beynimi yiyorum
kendi yalnızlığıma hapsolasım var yine
yalnızlığa adayasım var hayatı
çünkü ne zaman açsam içimi
ne zaman dökülse kelimelerim
içim oluyor hep Hiç’im
aslında bir hiç’im kimsenin olmadım birşeyi
kendimin olamadığım gibi
sus lan sus
konuşma
yeme beynimi sus
anlatma kendini
bırak hayat böyle işte
attın adımı ilerliyorsun sona doğru
bırak gelsin son
sen sus
sus lan sus
…….
sssuuuuuuuusssss
o yüzden kendinle kendince